ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΠΕΚΚΡΙΣΗΣ

 

αποσπασμα από το κειμενο:

Το χρονικο μιασ απεκκρισησ

Φεβρουάριος του 2003 , Jacques Guigou, Jacques Wajnsztejn

---

Όσο πιο ευτυχισμένος είσαι, τόσο καλύτερα δέχεσαι τους άλλους 
 αν αγαπάς λίγο τον εαυτό σου, τότε αγαπάς τους άλλους 
 δεν είναι θέμα υπερηφάνειας, είναι θέμα ξεκούρασης 
αν έχεις επιθυμία για ζωή, ίσιωσε την πλάτη σου.

Μωρίς Μπενίν

 

1Στη σύγχρονη ταξική κοινωνία, στην εποχή που η εργατική τάξη δεν ήταν παρά μόνο τυπικά υποκείμενη στην αστική τάξη, οι διάφορες πολιτικές εκφράσεις του σοσιαλισμού σπάνια πρόδωσαν το στρατόπεδό τους: αυτό του επαναστατικού αντι-καπιταλιστικού αγώνα. Είναι μόνο όταν το εργατικό κίνημα κατέστη για το κεφάλαιο μια αληθινά εχθρική κοινωνία, που το ρεύμα που έδωσε σώμα στα σοσιαλιστικά κόμματα, αναδείχθηκε ως μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση στις αντιφάσεις της αστικής τάξης. Η ii ^η Διεθνής αποτελούσε, συνεπώς, την ιστορική μήτρα της Σοσιαλδημοκρατικής τροχιάς του κεφαλαίου, ένα συμβιβασμό μεταξύ των συμφερόντων των ιδιοκτητών και των εργαζομένων. Ένα ισχυρό εργατικό κίνημα μπόρεσε στη συνέχεια να αναπτυχθεί, υπό την προστασία των οργανώσεών του, ως μια πραγματική αντι-κοινωνία. Εν τω μεταξύ, αναταρασσόμενες εκ θεμελίων από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τους φόβους μιας διεθνούς αδελφότητας των εργαζομένων, οι εθνικές αστικές τάξεις δεν είχαν καμία άλλη άμυνα από τη στρατιωτικοποίηση του παγκόσμιου πολέμου για να εκτρέψουν τις ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις στην εθνικιστική αντιπαράθεση. Οι προλετάριοι που αντιστάθηκαν στις μαζικές σφαγές του πολέμου είχαν εξαληφθεί από την καταστολή της τάξης (Craponne, φυλάκιση των απεργών και των ανυπότακτων, κλπ..). Για τα εθνικά κράτη που νίκησαν ένα από τα σημαντικότερα οφέλη που επιδίωκαν στο πλαίσιο της παγκόσμιας σύγκρουσης είχε επομένως επιτευχθεί: η αρχή της ενσωμάτωσης των αντίστοιχων εργατικών τους τάξεων στην εθνική κοινότητα.

2Σε συνέχεια με την πολιτική και θεωρητική εκδήλωση της καταγωγής του, ο κομμουνισμός θα μπορούσε να είναι επαναστατικός δρόμος ο οποίος, απορρίπτοντας τον εθνικιστικό συμβιβασμό, θα αναζητούσε μέσα στον ταξικό ανταγωνισμό να ξεπεράσει τις εξαρτήσεις του εργατικού κινήματος με την προοδευτική-βιομηχανική κοινωνία και να ανοίξει ένα αντι-καπιταλιστικό μέτωπο στην Ρωσία. Η άνοδος του προλεταριακού κινήματος στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του 1917-21 ολοκληρώνει την ιστορική ρήξη ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, η οποία ξεκίνησε το 1915 και επιβεβαιώθηκε το 1917. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα πολέμησε σε δύο μέτωπα: αυτό του κεφαλαίου σε αναδιάρθρωση (Τεϋλορισμός, φορντισμός, αυτονόμηση της σφαίρας της κυκλοφορίας και της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας) και αυτό ενός ρεφορμιστικού κρατικού-εργατίστικου σοσιαλισμού.

3Μετά την εξουδετέρωση των πιο επαναστατικών τμημάτων της τάξης της εργασίας και των πιο συντηρητικών τμημάτων της τάξης του κεφαλαίου, οι εθνικοί καπιταλισμοί που νίκησαν, συνέχισαν στον συμβιβασμό του σοσιαλδημοκρατικού κρατισμού και τον εντατικοποίησαν μέσω των κεϋνσιανής έμπνευσης πολιτικών. Αλλά στις νικημένες  χώρες, η βιομηχανική- οικονομική κρίση της δεκαετίας του '20, η μιζέρια λόγω της ήττας και οι εργατικές επαναστάσεις κατέστησαν αναγκαία για πρώτη φορά μια άγρια καταστολή από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία και στην συνέχεια την διεύρυνση της συμμαχίας της τάξης με τους παραγωγούς (βιοτέχνες, ανειδίκευτους εργάτες, μικρούς αγρότες) που μέχρι τότε κρατιόνταν στο περιθώριο. Είναι αυτό το πρόγραμμα που η σοσιαλδημοκρατία των νικημένων χωρών δεν θα μπορούσε να ολοκληρώσει και είναι ο φασισμός και ο ναζισμός που πέτυχαν ένα διαταξικό μέτωπο του κεφαλαίου και της εργασίας, που διοργανώθηκε σε μια αυταρχική κοινωνία, στρατιωτικό-βιομηχανικής μορφής.

4Κάτω  από την κυριαρχία των ΗΠΑ, η συνέχεια του δημοκρατισμού και αντιφασισμού του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου επιτρέπει στον σοσιαλδημοκρατικό συμβιβασμό να εμφανιστεί εκ νέου ως μια πολιτική εναλλακτική λύση στον κύκλο της ταξικής πάλης που ξεκίνησε κατά την περίοδο της οικονομικής ανάπτυξης. Στην ήπια εκδοχή του (Σοσιαλδημοκράτες) και στην σκληρή (σταλινικοί), ο σοσιαλισμός, στη συνέχεια μοιράζεται με τις εθνικές δημοκρατίες την διεύθυνση του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού μιας κοινωνίας όπου η ζωντανή εργασία εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό ποσοστό της αξιοποίησης ενός κεφαλαίου, που γίνεται όλο και πιο απρόσωπο. Αστικοποίηση, τεχνολογία και παραγωγισμός, απο-αποικιοποίηση και "κοινή αγορά", μαζική σχολειοποίηση και κατανάλωση για όλους μπήκαν στο πρόγραμμα, συμβάλλοντας τόσο στην ομογενοποίηση του τρόπου ζωής (τον περίφημο "μέσο όρο" των κοινωνικών σχέσεων) όσο και στο να καλύψουν αυτό που ήταν στην πηγή της όλης διαδικασίας, μια ζωντανή εργασία που υποκαθίσταται όλο και περισσότερο από την «νεκρή εργασία», αποκρυσταλλωμένη στα μηχανήματα και στην «γενική νόηση» για να μιλήσουμε όπως ο Μάρξ στο "Απόσπασμα για Μηχανές" από τις "Grundrisse".

5Μέχρι το 1968, η σοσιαλιστική αριστερά, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το συνδικάτα του «προοδευτισμού» υποστήριζαν τη συμμετοχή τους στο "εργατικό στρατόπεδο ". Αυτή η ιστορική σχέση με το εργατικό κίνημα φαινόταν αξιόπιστη καθώς παραγωγική ανθρώπινη εργασία, αν και εν μέρει είχε καταστεί ήδη μη ουσιαστική για την πραγματοποίηση του κέρδους στην πορεία των «βιομηχανικών μετατροπών", οι οποίες εκκαθάρισαν ολόκληρους τομείς της εργατικής δύναμης των κυρίαρχων χωρών (γεωργία, κλωστοϋφαντουργία, εξόρυξη, μεταλλουργία, κλπ..), εκδηλώνεται ακόμη συλλογικά στα «φρούρια των εργαζόμενων", τις "κόκκινες εκστρατείες" και στα "κόκκινα προάστια».

6Στην επαναστατική στιγμή του Μάη του 1968 μια πλειοψηφία των εξεγερμένων και των διαδηλωτών εξακολουθούν να υποστηρίζουν τον πόλο εργασία της επανάστασης, προκειμένου να τον απελευθερώσουν από την καπιταλιστική κοινωνική σχέση. Αλλά το προλεταριάτο - στην προέλευσή του αρνητική τάξη της καπιταλιστικής κοινωνικής σχέσης προτού γίνει η άρνησής της, δηλαδή υποκείμενο της επανάστασης - έχει εκτεταμένα ενσωματωθεί στο αναπαραγωγικό σύστημα του συνόλου της κοινωνίας, η αριστερή ¹  συνδικαλιστική πλευρά του κινήματος συσπειρώθηκε, στην πραγματικότητα, συμφωνίες συμβιβασμού της Γκρενέλ ο οποίες πέρασαν την εκκαθάριση του προλεταριακού επαναστατικού προγράμματος, δίνοντας στα συνδικάτα την ιδιότητα του «κοινωνικού εταίρου». Η συμφωνία αυτή θα παραμείνει, μ’ αυτό τον τίτλο, μια αναφορά για όλους τους μελλοντικούς διαχειριστές της "κρίσης", όταν, λίγα χρόνια αργότερα, σήμανε η ώρα της μεγάλης καταστροφής, της αξίας χωρίς εργασία ² . Έμελλε, εν συντομία, να απομακρυνθούν τα υπολείμματα της εργατικής τάξης και της εργατικής ταυτότητας με τη μετατροπή μέρους των «εργαζομένων» σε μια ποικιλία υπαλλήλων, ανακηρύσσοντάς τους ως εκπροσώπους τους ³  !Αυτό το τέχνασμα της Grenelle, υλοποιείται με τη βοήθεια των cgt και CFDT , επιτρέποντας σταδιακά στο κεφάλαιο να ξεπεράσει μια από τις αντιφάσεις του: τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του πόλου εργασία του πόλου κεφάλαιο στην εκμετάλλευση της εργασίας. Αλλά μόνο η αριστερή διακυβέρνηση και η μάσκα της του «κόμματος των εργαζομένων» θα μπορούσε να επιτρέψει αυτή την απέκκριση, που έχει ήδη ενσωματωθεί στον "κοινό πρόγραμμα" της Αριστεράς στα μέσα της δεκαετίας του '70. Αυτός ήταν ο μοναδικός ρόλος της στα είκοσι ένα χρόνια κοινωνικού-καπιταλισμού.[…]