ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ.

αποσπασμα από το κειμενο:

Communauté et communautés de références

octobre 1992, Charles Sfar, Jacques Wajnsztejn

Εθνικισμός, περιφερειοποιηση και παγκόσμια τάξη.

Η σημερινή εκδήλωση της εθνικής πραγματικότητας πρέπει να ληφθεί, χωρίς την αίσθηση του παράδοξου, ως η πιο σημαντική εκδήλωση της κρίσης του έθνους-κράτους όπως αυτό εμφανίστηκε, κατά τη Γαλλική Επανάσταση και αργότερα χρησίμευσε ως πρότυπο για πολλές άλλες χώρες. Πράγματι, οι σημερινές εκδηλώσεις δεν σκοπεύουν καθόλου σε μια πραγματική ανεξαρτησία, αλλά απλά σε ένα διαχωρισμό από μια ενότητα μεγαλύτερη αντιληπτή ως καταπιεστική. Αν αυτή η εθνική εκδήλωση σήμερα έχει μια τέτοια επιτυχία στην πράξη, είναι επειδή αφορά την εκκαθάριση της παλαιάς διαίρεσης του κόσμου σε συνασπισμούς.  Την ίδια στιγμή που αυτά τα Έθνη εκδηλώθηκαν, έγιναν περιφέρειες της Νέας Τάξης Πραγμάτων και ενσωματώθηκαν ως τέτοιες. Η Σλοβενία ​​δεν θέλει να είναι πλέον Γιουγκοσλαβική ... ε καλά θα γίνει αυστρο-γερμανική! Η κάτοικοι της Βαλτικής δεν θέλουν να είναι ρώσοι, θα γίνουν σκανδιναβοί ή γερμανοί του Βορρά! Δεν είναι πλέον το ίδιο ζήτημα, για τους ηγέτες αυτών των νέων χωρών, το να αναλάβουν τις ευθύνες του αξιώματός τους. Μετά τον ορισμό τους, τον αυτο-διορισμό ή την εκλογή, θα περάσουν σε δεύτερο πλάνο ως προσωπικότητες και η επιτυχία της επιχείρησής τους θα αναγνωριστεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των κυρίαρχων χωρών, από τον αριθμό των ξένων επενδύσεων στη χώρα, από το μέγεθος των δυτικών αντιπροσωπειών που θα την επισκεφθούν ή θα μετακινηθούν εκεί. Αλλά δεν προσβλέπουν στην αναδημιουργία ή στην ανάπτυξη αυτών των χωρών κάνοντας ντόμινο, ή δημιουργώντας πηγή πολιτικής και στρατιωτικής αστάθειας και σε πράξεις που θα έχουν κάποιες επιπτώσεις στην διεθνή αξιοπιστία, οι πιο συνεπείς.

Για να εξηγηθούν οι διαφορές μεταξύ του σημερινού κινήματος των εθνικοτήτων και της εποχής της δημιουργίας των εθνών-κρατών, κάποιοι προτείνουν την ιδέα ότι πριν, ήταν ομοιογενείς, ενώ εκείνες που προέρχονται από τους ευρωπαϊκούς πολέμους του ΧΧ ^ου αιώνα και τους αποικιακούς πολέμους δεν είναι και ανταποκρίνεται όλες σε διάφορα   έθνη ή διάφορες εθνοτικές ομάδες. Αλλά τι λένε για τους κατοίκους της Βρετάνης, τους Βάσκους και τους Ιρλανδούς!

Στην πραγματικότητα, η κύρια διαφορά είναι ότι δεν υπάρχει πλέον κοινό σχέδιο (στις αναφορές έμμεσα λαϊκές και δημοκρατικές) για να υποστηριχθεί η εφαρμογή ενός εθνικού κράτους, ως ένα μέρος για την άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής κυριαρχίας, ως σχεδιασμός μιας κάποιας ιδέας του πολίτη και, τέλος, ως βάση για μια εθνική οικονομική αγορά ενοποιημένη και ελεγχόμενη. Δεν είναι πλέον δυνατό το όνειρο, όταν ο ορίζοντας περιορίζεται στην ένταξη σε ένα ευρύ αφηρημένο σύνολο, προϋπόθεση για την επιβίωση. Τα Έθνη δεν είναι πλέον «συλλογικά υποκείμενα». Αυτή η εκδήλωση της εθνικής πραγματικότητας είναι συχνά ένα στάδιο προς μια «παγκοσμιοποιητική περιφερειοποίηση», που είναι μια μορφή πιο ευέλικτη και επομένως πιο ευπροσάρμοστη στις πολύπλοκες συνθέσεις και συνενώσεις των μικρο-εθνών που άφησαν οι μεγάλες συγκρούσεις της νεωτερικής ιστορίας. Η τρέχουσα περιφερειοποίηση είναι μια μορφή της παγκοσμιοποίησης. Δεν έχει καμία σχέση με εκείνη των ετών 60-70, όπως θεωρήθηκε από ανθρώπους όπως ο R. Laffont και άλλους προβηγκιανούς. Τότε ήταν μια κριτική περιφερειοποίηση, τόσο σε σχέση με το κράτος και τις προοπτικές αυτοδιαχείρισής του όσο και στο σχεδιασμό για την εμβάθυνση του αμοιβαίου εμπλουτισμού μέσω της πολιτισμικής ποικιλομορφίας. Τώρα είναι, αντίθετα, ένα σχέδιο ενοποίησης, στραμμένο όχι εναντίον του κεφαλαίου, αλλά ενάντια στον ιακωβινισμό του κεντρικού κράτους. Είναι ένα σημείο εκκίνησης για όλα τα μικρά φέουδα που αναδύονται ( βλ. γι 'αυτό, στη Γαλλία, οι δηλώσεις του Freche ο δήμαρχος του Μονπελιέ). Είναι το τοπικό εργαλείο για την ενοποίηση του κεφαλαίου μέσα στην ανισότητα των πόλων της ανάπτυξής του. Τι θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλο από μια περιοχή που περιλαμβάνει Μονπελιέ, Τουλούζη και Βαρκελώνη που αντιμετωπίζουν τα κράτη που έχουν κρεμάσει μαζί τους το Massif Central (σ.μ. νότιο-κεντρικό τμήμα της Γαλλίας) και την Εστρεμαδούρα; Στην Ιταλία, επίσης, ο διαχωρισμός τρέχει, μεταξύ από την μία πλευρά μιας κοιλάδας του Πάδου που κυριαρχείται από λίγες μεγάλες βιομηχανίες και από τις "Λίγκες" και από την άλλη ένας Νότος που εγκαταλείφθηκε οριστικά στις ομάδες της μαφίας, μέσα στο νέο πλαίσιο μιας αναδιάταξης του κεφαλαίου του οποίου το σύνθημα θα μπορούσε να είναι: «Κυριαρχία παντού για να μην αναπτυχθούν παρά μόνο μερικές περιοχές ελίτ."

Αν οι δομικές περιφερειοποιήσεις σήμερα συγκεντρώνουν όλες τις ψήφους, δεν ισχύει το ίδιο για εκείνους που διατηρούν ένα εθνικό επαναστατικό σχέδιο (βάσκους, ιρλανδούς, κορσικανούς, παλαιστίνιους).  Αυτός ο κόσμος δεν τους ανέχεται ως εθνικά κινήματα, εξ ου και η βία από τις συγκρούσεις από την μια και την άλλη πλευρά, χωρίς ωστόσο να ζητούν να εγγραφούν σε περιφερειακές ομάδες, που αποτελούν ζώνες «χρήσιμες» για το κεφάλαιο (από αυτή την οπτική, η Χώρα των Βάσκων δεν ταιριάζει για συμπλήρωμα σε σχέση με την Καταλωνία!).