Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ – ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ - ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ


Απρίλιος του 2010 , Ζακ Guigou , Ζακ Wajnsztejn


Σε μια εποχή που ο καπιταλισμός συνεχίζει να εμφανίζεται ως πρότυπο, επειδή πλέον τίποτα δεν φαίνεται να τον αντιμετωπίζει, μπορεί να φαίνεται περίεργο, να επανατίθεται το ζήτημα της μορφής και του περιεχομένου του αντι-καπιταλισμού.
Δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης της κριτικής, είναι σκόπιμο, πριν την αναζήτηση των περιεχομένων του τρέχοντος αντι-καπιταλισμού, να εμβαθύνουμε πάλι στην ανάλυση των παλαιότερων μορφών που έχει λάβει. […]. Ο προβληματισμός αναφέρεται, στα δια-ταξικά και λαϊκίστικα συστατικά αντικαπιταλιστικών κινημάτων και όχι στα προλεταριακά συστατικά τους.
Αντισημιτισμός, ρατσισμός, ξενοφοβία, εθνικισμός είναι διαφορετικές εκφράσεις ενός λαϊκισμού που, χωρίς να βασίζεται αναγκαστικά σε ένα συνειδητό αντι-καπιταλισμό, δεν περιέχει λιγότερα στοιχεία αντιπολίτευσης στην κοινωνία του κεφαλαίου. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούν να είναι ικανοποιητικές, για το θέμα τους, οι αντι-φασιστικές ή αντι-ρατσιστικές αναλύσεις των οποίων η σταθερά είναι να καταστείλουν αυτά τα κινήματα  ως αρχαϊκά και απάνθρωπα, αγνοώντας το γιατί της επανάληψής τους.
Σε κάθε μεγάλη κρίση του καπιταλισμού αντιστοιχούσε μια  ώθηση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του αντισημιτισμού: η εξασθένιση ή ακόμα η εξαφάνιση των ελπίδων της διαμεσολάβησης για ένα διαφορετικό μέλλον της ανθρωπότητας από το προλεταριάτο, ώθησε τα κατακερματισμένα άτομα να βρουν μια ταυτότητα στο μίσος των άλλων.
Αλλά η ξενοφοβία, ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός τροφοδοτούν την επιτυχία του αντι-καπιταλιστικού λαϊκισμού με διαφορετικούς τρόπους και με σταδιακές εντάσεις. Ο ρατσισμός χτίστηκε τον XIX ο αιώνα - ακόμη και αν τον βρίσκουμε αρχικά στις ομιλίες των κατακτητών (Conquistadores) και των ιερέων τους - ως δικαιολόγηση για τις αποικιακές προσαρτήσεις: οι ιθαγενείς και άλλοι ντόπιοι δεν μπορούσαν να ανήκουν στην ίδια ανθρωπότητα με τους αποικιοκράτες.  Ήταν απαραίτητο να καταφύγουν σε μια ιδεολογία με επιστημονικό χαρακτήρα που να καθιερώνει το διαχωρισμό ανάμεσα  στο Δυτικό, λευκό, ορθολογικό, ενήλικο, και τον ντόπιο που δεν είχε κανένα από τα χαρακτηριστικά τους. Ο ρατσισμός έχει πάντα αυτό το σημάδι της καταγωγής, και αυτό είναι που τον διαφοροποιεί από την ξενοφοβία, η οποία μπορεί να οριστεί ως το φόβο του άλλου, ως ξένου, αλλά που παρ 'όλα αυτά ανήκει στο ανθρώπινο είδος. Ο αντισημιτισμός διατηρεί τον ίδιο τύπο σχέσεων με το ρατσισμό όσο ο τελευταίος με την ξενοφοβία: τον προϋποθέτει, αλλά τον επεκτείνεται και τον βαθαίνει, ώστε να του δώσει ένα νέο περιεχόμενο. Ενώ ο ρατσιστής απορρίπτει τον άλλο λόγω της ιδιαιτερότητας του και της αδυναμίας του να την ξεπεράσει, ο αντισημίτης αρνείται το άλλο, που προσδιορίζεται ως «Εβραίος», λόγω της οικουμενικότητας του. Ο "εβραϊκός λαός", ομάδα ανθρώπων χωρίς έθνος μέχρι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, δεν μπορεί παρά να απειλήσει την εθνική ιδιαιτερότητα στην πρόθεσή του για τον θρίαμβο των "κοσμοπολίτικων" αξιών του. Ο Εβραίος των αντισημιτικών φαντασιώσεων συμμετέχει στην οικουμενικότητα στο ότι, από την μία, βρίσκεται στο επίκεντρο του κινήματος της αξίας (τοκογλύφος, τραπεζίτης, επιχειρηματίας) και, από την άλλη, χειραγωγεί αυτές τις αφαιρέσεις που είναι τα χρήματα και η θεωρητική σκέψη.  Είναι επομένως αναγκαίο να συνδέσουμε, χωρίς να τα συγχέουμε, ξενοφοβία, ρατσισμό και αντισημιτισμό, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τις ταυτολογίες του δημοκρατικού αντιρατσισμού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου