Δημοσιεύτηκε από τον Gzavier Στην κατηγορία Ειδήσεις , Σημειώσεις
- Με 10 εκατομμύρια (10,2 στις 22/4/20) εργαζομένους σε μερική ανεργία, έχουν ξεπεραστεί κατά πολύ τα 9 εκατομμύρια απεργών του Μαΐου-Ιουνίου 1968. Η κάλυψη ανέρχεται στο 84% του ακαθάριστου μισθού, αλλά σε πολλές μεγάλες εταιρείες θα φτάσει το 100%, σχεδόν αντιστοιχεί επομένως σε ένα εγγυημένο εισόδημα, ωστόσο, απέχει πολύ από το να είναι «καθολικό». Σε αντάλλαγμα, πληρώνεται με την κατάργηση των ημερών μειωμένου ωραρίου (RTT) (έως και 10 ώρες) και την αύξηση των ωρών εργασίας μετά την κρίση έως το τέλος Δεκεμβρίου (βλ. Διατάγματα Μαρτίου). Σημειώστε ότι είναι η Γαλλία που καταβάλλει τις μεγαλύτερες προσπάθειες σε αυτόν τον τομέα στην Ευρώπη αφιερώνοντας διπλάσιες πιστώσεις σε επιχειρήσεις από τη Γερμανία[i] σε ένα σύνολο πιστώσεων, ωστόσο πολύ λιγότερο σημαντικό και που έχει καθοριστεί ως εξής: Γαλλία : 1,9% του ΑΕΠ · Ισπανία και Ιταλία: 1.2; Ολλανδία: 2.7; Ηνωμένο Βασίλειο: 3.1; Γερμανία: 4,4. Ωστόσο, η ΕΚΤ δεν παρακολουθεί την FED των ΗΠΑ προς το παρόν, η οποία αγοράζει τραπεζικά δάνεια για επιχειρηματική βοήθεια, πρώτα για να προστατεύσει αυτές τις τράπεζες από χρέη που θα αποδειχθούν μη επιστρεπτέα, επειδή οι πιστώσεις βοήθειας δεν θα ήταν αρκετά επιλεκτικές (εκ των προτέρων δεν είναι αυτός ο στόχος). και κατά συνέπεια για να μην εξαντληθούν τα αποθέματα των τραπεζών που είναι απαραίτητα για μελλοντικές επενδύσεις.
Ωστόσο, σύμφωνα με τους κανόνες που καθορίστηκαν μετά την κρίση του 2008 με τη Βασιλεία ΙΙΙ, οι τράπεζες αναγκάστηκαν να αυξήσουν το ποσοστό των ιδίων κεφαλαίων τους σε σχέση με τα περιουσιακά στοιχεία που κατέχουν και κατατάσσονται ως επικίνδυνα ή αβέβαια (ανέβηκε στην Ευρώπη από 8,8 σε 14,6%, ακόμη και αν το σύνολο αυτών των ιδίων κεφαλαίων σε σύγκριση με τον συνολικό ισολογισμό αντιπροσωπεύει μόνο το 5,8%. Μια εξασφάλιση που δεν είναι τεράστια. Όμως συνολικά οι τράπεζες περικόπτονται περισσότερο από το 2008 Για παράδειγμα, όταν μιλάμε για "χρήμα από το ελικόπτερο", οι κεντρικές τράπεζες λειτουργούν ως αλεξίπτωτο, αλλά ο τόπος προσγείωσης (οι δικαιούχοι) είναι ευθύνη του κράτους. Σε περιόδους σοβαρής κρίσης, η «ανεξαρτησία» των κεντρικών τραπεζών (μία από τις κύριες αρχές του νεοφιλελευθερισμού) συρρικνώνεται μέχρι εκμηδενισμού.
- ως αντάλλαγμα για τη βοήθειά του στις εταιρείες, το κράτος καθορίζει τους όρους του: καμία πληρωμή μερισμάτων φέτος και ακολουθώντας το πρόσφατο παράδειγμα της Δανίας, η Γαλλία απαγορεύει επίσης την ενίσχυση σε εταιρείες με έδρα ή θυγατρικές τους σε φορολογικούς παραδείσους (Αυτό θα επιβαρύνει περισσότερες από 50 μεγάλες εταιρείες).
- Για πολλούς βιομηχανικούς τομείς (εξαιρουμένων των κατασκευών και των δημοσίων έργων) η επανάκαμψη της βιομηχανικής δραστηριότητας πριν από το τέλος των περιορισμών δεν έχει νόημα γιατί η τρέχουσα αναστολή των κυκλωμάτων διανομής δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα αποθήκευσης και μια απότομη ανάκαμψη θα έρχεται σε αντίθεση με το σύστημα just-in-time. Για παράδειγμα, στην αυτοκινητοβιομηχανία, τα εργοστάσια πρέπει να περιμένουν να ανοίξουν ξανά οι αντιπροσωπείες. Εν πάση περιπτώσει, η αποσυμπίεση φαίνεται παντού να γίνεται με πολύ σταδιακό τρόπο, δεν υπάρχει κίνδυνος ανεξέλεγκτης παραγωγής. Ακόμα στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας, οι συνθήκες επανεκκίνησης δεν συνδέονται μόνο με τεχνικούς περιορισμούς, αλλά και με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη διαθεσιμότητα μετρητών (το επίπεδο μετρητών σε εταιρείες πριν από την κρίση, για παράδειγμα καλό για την PSA, πολύ μέτριο για τη Renault) και την ικανότητα μείωσης του «σημείου θραύσης»[ii], όπως τη στιγμή της μεγάλης κρίσης που συνδέθηκε με την απότομη αύξηση της τιμής του πετρελαίου 1973-1974 Πράγματι, υπό τις συνθήκες μιας απαραιτήτως αβέβαιης αγοράς μετά την κρίση, δεν είναι ζήτημα μεγαλύτερης παραγωγής υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, αλλά καλύτερης παραγωγής. Εάν λάβουμε υπόψη τα τρέχοντα στοιχεία για την ανθεκτικότητα στην υγειονομική κρίση, οι εταιρείες που αντιστέκονται καλύτερα είναι αυτές με τις πιο διαφοροποιημένες αγορές. Ένα άλλο σημάδι που δείχνει ότι εκτός από τους τομείς που θα θεωρηθούν στρατηγικοί, η παγκοσμιοποίηση δεν θα υποχωρήσει.
- Υπογραμμίσαμε, στο "Σημειώσεις" (I), τα γραφειοκρατικά εμπόδια στην καταπολέμηση της πανδημίας στη Γαλλία. Έχουμε μια επιβεβαίωση αυτού στην Le Monde στις 25/04, η οποία περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα κτηνιατρικά εργαστήρια (που είναι εξοπλισμένα για τη διεξαγωγή μαζικών δοκιμών) και τα δημόσια ερευνητικά εργαστήρια για συμμετοχή (μόνο 5 από αυτά σε σύνολο 50, είναι ενεργά) σε εργαστηριακούς ελέγχους. Στην πραγματικότητα, πρέπει να αντιμετωπίσουν συγκρούσεις δικαιοδοσίας μεταξύ των νομών, της Περιφερειακής Υπηρεσίας Υγείας (η οποία, μεταξύ άλλων, απαγόρευσε την πρακτική των δοκιμών σε ιδιωτικά εργαστήρια) και στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία (βλ. Το παράδειγμά μας για αυτό της Λίλ στις προηγούμενες « Σημειώσεις »). Όλα αυτά δεν χρονολογούνται από σήμερα, δεδομένου ότι η νέα δημόσια διοίκηση που επικρατεί για είκοσι χρόνια τουλάχιστον οδήγησε στην εφαρμογή του χειρότερου του αγγλοσαξονικού συστήματος (το οποίο μεταφράζεται στη Γαλλία με τον ανταγωνισμό του δημόσιου με το ιδιωτικό ) με τη χειρότερη γαλλική τεχνο-γραφειοκρατική δομή (πιστοποιήσεις, μοναδικά και συγκεντρωτικά πρωτόκολλα[iii]).
Η βασική έρευνα επίσης θα περιοριστεί (εκφοβιστεί;) με την εφαρμογή μιας λογικής σχεδιασμών στο πλαίσιο του εθνικού ερευνητικού οργανισμού (ANR) από το 2005..
Πιο προσεκτικά όσον αφορά τις μάσκες, το κράτος (την περίοδο του Ολλάντ) έχει περάσει από μια λογική στρατηγικών αποθεμάτων σε μια λογική αμοιβαιοποίησης των μέσων και μια ρητορική βελτιστοποίησης. Οι κίνδυνοι για την υγεία θα διαμοιραστούν σε πολλούς παράγοντες, όλοι τους περιορισμένοι από δημοσιονομική άποψη. Τεχνικά, αυτό είχε ως αποτέλεσμα την μείωση των FFP2 στις υγειονομικές δομές, η συγκέντρωση δεν αφορά πλέον παρά μόνο τις χειρουργικές μάσκες… η ανανέωση των οποίων δεν θα γίνει, καθώς η προσπάθεια θα επικεντρωθεί στον ορό της ευλογιάς, το tamiflu, και στους πλήρεις συνδυασμούς αντι-Έμπολα[iv]
- Για όλα αυτά που αφορούν το νόμο κατά την περίοδο του περιορισμού, πιστεύουμε ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από την απλή και προφανή ιδέα ότι ο περιορισμός δεν είναι υγειονομικό μέτρο, σε αντίθεση με την καραντίνα ή ακόμη και τον δεκαπενθήμερο περιορισμό που εγκαινιάστηκε για τον Κορώνα. Επομένως, δεν είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής για την υγεία, αλλά μια απάντηση σε ένα απρόβλεπτο γεγονός που έρχεται να συναντήσει μια γενική απρονοησία και μια ανεπαρκή ή κακή υποδομή υγείας. Εάν και ο ιός δεν είναι ζωντανό άτομο, στην πραγματικότητα βάζει το κράτος και τους ανθρώπους μπροστά από το τετελεσμένο γεγονός. Ένα τετελεσμένο γεγονός που το κράτος μεταμορφώνεται σε νομικό δίκαιο μέσω κανόνων που λίγο πολύ ξεφεύγουν από το κοινό δίκαιο, ενώ επιδιώκει να μην απομακρυνθεί πολύ από αυτό, επιδιώκοντας δημοκρατική συναίνεση. Για παράδειγμα, το διάταγμα της 16ης Μαρτίου σχετικά με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης βασίζεται στο άρθρο 37 του Συντάγματος, αλλά όλα τα μέτρα που υποτίθεται ότι είναι έκτακτα και ως εκ τούτου συγκυριακά πέρασαν στον Κώδικα Δημόσιας Υγείας σαν να επρόκειτο να πρόκειται να διαιωνιστούν ενώ δεν υπάρχει ακόμη κοινοβουλευτικός έλεγχος. Η κοινή βάση για όλα αυτά φαίνεται να είναι το άρθρο 34 που εφαρμόζει μια πραγματική Κοπερνίκια επανάσταση στο ρόλο του νόμου. Σε προηγούμενα καθεστώτα της Τρίτης και Τέταρτης Δημοκρατίας, ο νόμος, μια έκφραση της γενικής βούλησης, θα μπορούσε να παρέμβει σε όλους τους τομείς: δεν περιοριζόταν ούτε από το Σύνταγμα, ελλείψει της δυνατότητας αποτελεσματικού ελέγχου της συμμόρφωσης ενός νόμου στον θεμελιώδη κανόνα, ούτε από διοικητικές πράξεις που θα μπορούσαν να παρέμβουν μόνο δυνάμει ενός νόμου. Ωστόσο, το Σύνταγμα του 1958 φαίνεται να αντιστρέφει τον αντίστοιχο ρόλο του νόμου και των διοικητικών πράξεων: το άρθρο 34 περιορίζει τον νόμο σε μια λίστα συγκεκριμένων τομέων, ενώ το άρθρο 37 προβλέπει ότι οι διοικητικές πράξεις μπορούν να καλύπτουν όλους τους τομείς που δεν εμπίπτουν στον νόμο. Από τότε επομένως οι διοικητικές πράξεις, που εκδίδονται από την εκτελεστική εξουσία, κατέστησαν αυτόνομες[v].
Ωστόσο, αυτή η νέα νομική-πολιτική τάση μπορεί να υπονομευτεί όταν το ερώτημα τεθεί στο δημόσιο δρόμο και η συζήτηση παρασύρεται ως προς το κυβερνητικό σχέδιο σχετικά με μια εφαρμογή παρακολούθησης μέσω smartphone για μια εφαρμογή «Stop-Covid». " Κατά συνέπεια, αντί να περάσει πονηρός, το έργο αναβάλλεται σε μια ημερομηνία που επιτρέπει την ψηφοφορία με φυσική παρουσία «en présentiel» (τι φρικτή νεογλώσσα). Καθεστηκυίες εξουσίες ή «πολίτες» κανείς δεν ξεφεύγει από το δίλημμα της ουδετερότητας ή όχι της τεχνικής. Τα Κίτρινα Γιλέκα το έχουν άλλωστε βιώσει με την χρήση του Facebook: ένα εξαιρετικό μέσο κινητοποίησης αρχικά, ψηφιακή παρακολούθηση σε δεύτερο χρόνο.
[i] Το "Μας κοστίζει ένα βουνό λεφτά" του Macron έχει γίνει (στιγμιαία;) "Ό, τι κι αν κοστίζει"! Σε αυτό προστίθεται η κατ’ εξαίρεση επισιτιστική βοήθεια στις 100.000 οικογένειες που αντιμετωπίζουν τις περισσότερες δυσκολίες από μια κυβέρνηση που μέχρι τότε δεν είχε την τάση να ασχολείται με τους «αόρατους».
[ii] Δηλαδή, το χαμηλότερο δυνατό επίπεδο παραγωγής από το οποίο η εταιρεία έχει κέρδος.
[iii] Δείτε ακόμα, σε ιατρικό επίπεδο, το νέο σχέδιο «Καρκίνος III» στην περίοδο του Ολλάντ, ένα πρωτόκολλο που απαιτεί να ακολουθείται ένα μόνο πρωτόκολλο θεραπείας, όταν υπάρχουν πολλά, αλλά αυτά απαιτούν την προσφυγή σε δικαστή για επικύρωση.
[iv] Θα ήταν απαραίτητο να αγοράζουμε 100.000 χειρουργικές μάσκες το χρόνο για 8 χρόνια όταν έχουν αγοραστεί μόνο 100.000… σε 8 χρόνια.
[v] Για τον Dominique Rousseau καθηγητή δημοσίου δικαίου στο Sorbonne-Panthéon, στην Libération της 04/13/2020, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης εφαρμόστηκε στη Γαλλία "σ’ ένα κράτος νομικού κενού " στο οποίο "ασκείται μόνο η καθαρή βία του κυρίαρχου ». Και μπορούμε να προσθέσουμε ότι αυτό δεν προέρχεται από την πανδημία (βλ. Για παράδειγμα τα κίτρινα γιλέκα και την ελευθερία διαδήλωσης, την επανάληψη του περίφημου προστίμου στα 135 ευρώ κ.λπ.).
